Ga naar hoofdinhoud
Est. JUNI 2015

Even mijn rijbewijs halen

(Voorpublicatie van Shut up and Drive – Belevenissen van een Nederlandse limochauffeur in Chicago)

 

   Wie denkt dat douanebeambten op Amerikaanse vliegvelden een portie chagrijnig kunnen zijn, is nog nooit bij de DMV geweest. DMV staat voor Department of Motor Vehicles. De DMV is zeg maar het Nederlandse CBR. Hier kun je terecht voor alles wat met autorijden te maken heeft. Naast z’n onvriendelijke personeel, staat de DMV in Amerika vooral ook model voor Amerikaanse bureaucratie, berucht om z’n wachttijden. Wie DMV zegt, zegt traag, niet bepaald hulpvaardig, ronduit onaardig én ellenlange wachtrijen. In American popculture is de karikatuur van de wat oudere, ongeïnteresseerde vrouw die achter de balie van de DMV haar klanten afbekt een dankbaar object. Vooral de makers van The Simpsons en Family Guy weten er al jaren regelmatig raad mee.

Toch moet ik er ook maar aan geloven. Op m’n Nederlandse rijbewijs kan ik weliswaar een tijdje teren, maar als ik hier echt m’n brood wil verdienen, dan zal ik toch ook het Amerikaanse stukje plastic moeten halen. Maar hoe die procedure werkt? Geen idee. Dus op een dinsdagmiddag trek ik de stoute schoenen aan. Op naar Jesse White, zoals de DMV in Illinois heet – genoemd naar z’n Secretary of State, in Elgin. Daar moeten ze me maar eens informeren welke wegen ik moet gaan bewandelen. Ik heb me op het ergste voorbereid. Als je in Nederland al maanden moet wachten voor je mag afrijden, hoe erg moet het hier dan wel niet zijn?

Bij binnenkomst al de eerste meevaller. Geen rij. Sterker: ik ben meteen aan de beurt. Ook de – inderdaad wat oudere – vrouw achter de balie lijkt best aardig. ‘How can I help you, Sir?’, zegt ze met een lach. Meneer, toe maar.

‘Nou’, begin ik, ‘Ik ben Nederlander, ik heb een Nederlands rijbewijs en ik wil graag een Amerikaans rijbewijs. Ik wilde graag weten wat ik daarvoor…’

   ‘Would you like to do your written test right now?’, onderbreekt ze me.

Huh, wat? M’n theorie examen doen, nu? Als in hier en nu? Meteen?

   ‘Sure, if you want?’, dringt ze aan.

Lieve help. Ik heb thuis het boekje Rules of the Road inderdaad even ingekeken, maar als ik het langer dan vijf minuten in m’n handen heb gehad dan is het veel. Aan de andere kant: hoeveel verschil zal er tussen de Nederlandse en Amerikaanse verkeersregels nou helemaal zitten? Gewoon logisch nadenken, toch? En als we zakken, dan doen we het binnenkort toch gewoon een keertje over?

   ‘Laten we het maar proberen’, zeg ik.

‘Ga maar even zitten, je bent zo aan de beurt’, zegt de mevrouw.

Vijf minuten later al buig ik me over vragen over voorrangsregels, verkeersborden, maximum snelheden, belijningen, invoegstroken en veiligheid. Zo goed, kwaad en logisch nadenkend als ik kan vul ik de antwoorden in. Twintig minuten later ben ik klaar. En weer tien minuten later komt er een mevrouw op me af.

   ‘Congratulations, you passed! Would you like to do your practical driving test now? Did you bring a car?’

Eh, nu? Echt? Poeh, ze weten hier wel van doorpakken. En jazeker heb ik een auto bij me.

   ‘Hang on, I’ll get an examiner for you.’

De voortvarendheid waarmee het er hier bij Jesse White aan toegaat verbaast me. Was dit nou de DMV waar ik zoveel over had gehoord en waar aan de lopende band grappen over worden gemaakt? Niks geen norsigheid en chagrijn. Het is één en al vriendelijkheid en hulpvaardigheid wat de klok slaat. Ah, daar komt m’n examintor al aan. Een olijke vijftiger met bolle toet en rode wangen. Hij heeft er in ieder geval zin, zo lijkt het.

   ‘Let’s go to your car. I’m Robert, but you can call me Bob’, zegt-ie, terwijl hij de koetjes en kalfjes afwisselt met een spervuur aan vragen over Nederland en de Nederlandse gewoonten. Ondertussen zet ik de spiegels van Y’s Chevy Blazer nog eens goed, om van die spiegels vervolgens bijzonder overdreven gebruik te maken. En voor het eerst sinds dik twintig jaar rij ik weer eens met m’n handen om tien over tien op het stuur.

De examinator laat me rechts Route 31 opgaan om daarna Route 20 over te steken. Vervolgens nemen we de derde links, Orange Street, en rijden we een woonwijk in. Daar doe ik een bochtje achteruit en op Orchard Street moet ik de auto even keren. Na een minuut of tien zegt Bob dat we maar weer koers moeten zetten naar Jesse White. Dat lijkt me wel érg snel voor een geslaagde exercitie en ik vrees het ergste. Onterecht, zo blijkt. Terug op de parkeerplaats van Jesse White schudt Bob me de hand. ‘Congrats!’

Weer binnen heeft het personeel aan voortvarendheid niets ingeboet. Ik word meegenomen naar een blinde muur, waar ze een pasfoto van me maken.

   ‘Take a seat, your licence will be ready in a minute.’

Daar is niets van gelogen. Een minuut of vijf later verlaat ik Jesse White met een Amerikaans rijbewijs in m’n zak. En hoe lang heeft m’n visite nou helemaal geduurd? Een uur? En in die tijd heb ik twee examens (met goed gevolg) afgelegd en hebben ze m’n rijbewijs gefabriceerd. Kom daar in Nederland ‘ns om.

Van mij in ieder geval geen kwaad woord meer over Jesse White en de DMV.

 

Bestellen? Tot 1 augustus kost het boek €22, daarna €27. Klik hier.

 

 

Waardeer dit artikel!

Dit artikel las je gratis. Vond je het de moeite waard? Dan kun je jouw waardering laten zien door een kleine bijdrage te doen. Reuze makkelijk, via bijvoorbeeld iDEAL. Bedankt alvast!

Mijn gekozen waardering € -
Scroll naar boven