Het Regilio Tuur-syndroom

Je zult het maar hebben. Die onbedwingbare drang interessant te willen doen. In de medische literatuur staat het te boek als het Regilio Tuur-syndroom. Het betreft een verder onschuldige vorm van interessantdoenerij. Grofweg komt het erop neer dat mensen beweren dat ze ergens getuige van waren, terwijl dat niet zo was. Gewoon om interessant te doen dus.

De naam van de ziekte stamt uit 2009, toen een US Airways vliegtuig in de Hudson plofte, bij wijze van noodlanding. Regilio Tuur, een sympathieke Rotterdamse pugilist en woonachtig in New York, beweerde de volgende ochtend met droge ogen tegenover Ruud de Wild dat ie hoogstpersoonlijk passagiers had lopen redden. Hij was toevallig bij de Hudson rivier aan ’t joggen geweest, en had ’t allemaal zien gebeuren. Vandaar.

Dit artikel lees je gratis. Als het bevalt kun je onderaan een kleine bijdrage doen, zodat ik dit soort artikelen kan blijven schrijven

Uh-hu.

Het Regilio Tuur-syndroom bestond overigens al ver vóór de geboorte van z’n naamgever, in 1967. Er was alleen nog geen naam voor. De voorbeelden vanuit het verleden zijn legio. Eentje dan: wie kent niet die chaotische zwartwit beelden van het legendarische concert van The Stones in het Scheveningse Kurhaus in 1964? In die zaal pasten amper vijfhonderd mensen, maar volgens de talloze overleveringen moeten er zeker een half miljoen fans bij het concert aanwezig zijn geweest. Waarvan de meesten dus behept met het Regilio Tuur-syndroom.

Tegenwoordig steekt de ziekte vaak de kop op als zich in een ver buitenland een ramp heeft voltrokken. Is een beetje de schuld van de (regionale) media. Want om dat internationale nieuwsfeit relevant te maken voor hún publiek, moet het incident worden geregionaliseerd.

Soms is dat inderdaad reuze relevant. Als er bij een treinongeluk in Peru of Guatemala een Limburger omkomt, dan maakt omroep L1 daar melding van. Achtergrondje van het slachtoffer erbij, logisch. Maar maar al te vaak worden provinciegenoten er met de haren bijgesleept. En die gekunstelde regionalisering werkt het Regilio Tuur-syndroom in de hand.

Na het instorten van de Ponte Morandi in Genua was ’t weer eens zover. Ene Summer Koster uit Assen was met haar familie nét over de brug gereden, toen het onheil zich voltrok. “We voelden het getril, maar we dachten dat het onweer was.” Ondanks zoveel toeval voelden ze bij RTV Drenthe geen nattigheid, want het relaas mocht pontificaal op de zender.

Ene Joost Keemink uit Barendrecht maakte het nóg bonter. Die lag namelijk nog gewoon lekker te slapen op het moment dat de Genovese brug naar beneden kukelde. “Wij hadden ons vanmorgen nog even extra omgedraaid in Italië. Terugrekenend hadden we anders precies ten tijde van de instorting op (of net vóór of ná) de brug gereden”, twitterde hij de wereld in. Niemand bij RTV Rijnmond die er het komische van inzag.

Als gezegd: het Regilio Tuur-syndroom is tamelijk onschuldig. De beste remedie  is om er maar zo weinig mogelijk aandacht aan te schenken. Beterschap in ieder geval. •