Vak S op toernee, olé, olé

Waarschijnlijk omdat het een wat frisse zondag was, die 19^de februari in 1984, dat wij besloten om dit keer eens niet op de fiets van Tynaarlo naar Groningen af te reizen voor een wedstrijdje van de FC. In plaats daarvan kozen we bij wijze van hoge uitzondering voor de behaaglijk warme bus.

Het was dan ook niet zomaar een wedstrijd die op het programma stond. Het was de dag van FC Groningen-Feyenoord, het Feyenoord van Ruud Gullit én Johan Cruijff! Al deed de laatste die dag helaas niet mee. Te koud? Te ver? Was de verlosser soms geblesseerd? Ik weet ’t niet bij god meer, maar de aanstaande kampioen deed het die dag zonder JC.

We waren lekker vroeg in Stad, die zondag, dankzij lijn 21 van de Drentse Vervoersmaatschappij. Zo hadden we tijd zat om van het Zuiderdiep naar de Zaagmulderweg te slenteren, en op ons gemakje even te brunchen bij de Mac in de Herestraat. Eem ‘n vette bek halen.

Maar wij Drentse boertjes hadden onze burgers nog maar net gekregen, of we werden overvallen door een horde bloeddorstige Feyenoord-supporters. Vak S op tournee, olé, olé. Oh jee.

Tijd om het ons dun door de broek te laten lopen was er niet. Binnen een mum was de hele McDonalds rood-wit, gevuld tientallen doorgesnoven Feyenoord-fans. Het eerste wat ze deden was het afpakken van onze burgers, onze nuggets, onze shakes en onze FC-parafernalia.

Dat was achteraf een geluk bij een ongeluk, want even later waren die tientallen Feyenoord-fans er honderden geworden. En zonder onze groen-witte sjaaltjes waren wij in onze stoere bomberjackies tenminste niet meer van Feyenoord-hoolies te onderscheiden. Zodoende konden wij het Amerikaanse eethuis zonder kleerscheuren verlaten. Met knikkende knieën en nog steeds met een lege maag, dat wel.

Onze wraak was echter zoet. In een draak van een wedstrijd, op een bevroren veld en met 22 spelers in een maillot, had de FC een paar uur later aan één kans voldoende om de koploper uit Rotterdam op de knieën te krijgen: 1-0. Dat uitgerekend invaller Rob McDonald – what’s in a name – de matchwinner werd, deed de zege nóg zoeter smaken.

Het zal met die zondagmiddag in 1984 te maken hebben dat zeges op Feyenoord mij sindsdien nog altijd een extra plezierig gevoel in de onderbuik bezorgen. En laten we wel zijn: het zijn vaak ook hele fraaie, die overwinningen op onze vrinden uit Rotterdam-Zuid.

Zo was mijn allereerste Euroborg-wedstrijd een zege op Feyenoord (3-0, 2006). Maar die was natuurlijk nog niet zo mooi als die 0-4 in de Kuip van een jaar later: twee keer Lovre en twee keer van de Laak. En die viel weer in ’t niet bij die 6-0 in de eigen Euroborg, op 30 oktober 2011. Zes nul!

Maar de mooiste van allemaal was natuurlijk die van 2 mei 2004. De wedstrijd van ‘Mattin’ Drent. Als invaller koud binnen de lijnen, boog hij bijkans in z’n eentje, koppend en stiftend (!), een 1-0 achterstand om in een 2-1 zege. Wat een wedstrijd, wat een dag. ‘Mattin, Mattin, Mattin Drent!’

Mooie tijden, terug naar de onze. Nog altijd ga ik er voor wedstrijden tegen Feyenoord ‘ns extra goed voor zitten. Vaak tegen beter weten in, want fan van de FC ben je tegenwoordig toch vooral vanwege de voorpret.

Zo niet zaterdagavond. Het was weer ouderwets genieten. Van die prachtgoal van Michael de Leeuw, van die messcherpe assist van toekomstig international Bjorn Meijer oet Stad, van die opgestroopte mouwen, die werklust, van dat vechten voor iedere meter grond en van die dood of de gladiolen-mentaliteit.

Jammer dat die 1-1 van Dessers uiteindelijk nog viel. Niet vanwege mezelf hoor, maar omdat ik die gast die destijds m’n burger en sjaaltje afpakte nog steeds zoveel mogelijk klote-avonden gun. •

Deze column kon u eerder hier lezen op RTV Noord.