Klein atoombomgrapje, grote gevolgen

Voetbalhumor, gebeurt dat eigenlijk nog? Ik hoor er en lees er eigenlijk nooit meer wat over.

Het zal de tijd zijn. Kan vast en zeker niet meer, in deze barre tijden van woke en cancelen. Voetballers als Wim Suurbier en Andy van der Meijde zouden het zwaar hebben tegenwoordig.

Voetbalhumor is natuurlijk ook een tikje afzeikhumor. Plagen neigend naar pesten, met in de kleedkamer vaak dezelfden als doelwit en pispaal.

Voetbalhumor is er bovendien in gradaties. Dat gaat van iets onschuldigs als sokken die aan elkaar worden geknoopt, schoenen die vol worden gespoten met scheerschuim, shampooflessen die vol worden gezeken en tijgerbalsem dat in onderbroeken wordt gesmeerd tot, in extreme gevallen, de wielen die onder een nagelnieuwe clubauto vandaan worden gesloopt.

Ook bij FC Groningen wisten ze er wel raad mee. Toen bekend was dat Richairo Zivkovic in 2014 naar Ajax zou vertrekken, bevroren zijn medespelers zijn voetbalschoenen bij wijze van afscheid in een klomp ijs. Lachen.

Toch? Ja, je moet er van houden en over smaak valt nu eenmaal niet te twisten. De één rolt bij John Lanting gierend van het lachen van de bank, de ander zweert bij Jiskefet.

Maar onderschat voetbalhumor nou niet. Dat is wel degelijk een kunst. Een kunst die je maar beter aan de experts (lees: voetballers) kunt overlaten.

Dat had voetbaljournalist Lex Muller (AD) als geen ander moeten weten, toen hij op de dag af 31 jaar geleden tijdens het WK in Amerika in het vliegtuig dat het Nederlands elftal van Orlando naar Dallas moest brengen een (foute) grap maakte. 6 juli 1994: op de vraag van een stewardess wat de inhoud van een fotografentas was, antwoordde Muller tot twee maal toe dat er een atoombom inzat.

Nou, toen waren de rapen gaar. In Amerika zijn ze namelijk niet zo van de voetbalhumor, en zéker niet op vliegvelden. We take every joke seriously.

Alle internationals, onder wie Ronald Koeman, Frank Rijkaard en Danny Blind, werden het vliegtuig uitgebonjourd. Net als kleine generaal Dick Advocaat, de Nederlandse pers, de Oranje-sponsors, de bobo’s en de meegereisde familie trouwens. Allemaal stonden ze vervolgens vier uur lang in de verzengende hitte op de landingsbaan te wachten tot de politie z’n onderzoek naar de atoombom van Muller eindelijk had afgerond. Wat een pandemonium. Dennis Bergkamp liep door al het gedoe zijn vliegangst op. De Non-Flying Dutchman werd in Amerika geboren.

Ook voor grappenmaker Muller kreeg zijn misplaatste poets nog een staartje. Wat heet. Hij werd zonder pardon gearresteerd door de FBI, zat 24 uur later al op het vliegtuig terug naar Nederland en raakte als klap op de vuurpijl zijn baan als chef-sport bij het AD kwijt. De krant bood de internationals een dag later paginagroot zelfs z’n excuses aan: Oranje sorry! Gelukkig kon Muller er later wel weer om lachen. Hij schreef er zelfs een thriller over. Een wandelende tijdbom. Voor dertien euris ligt-ie nog in de schappen bij de Bruna.

En dat allemaal door een (foute) grap. Door een staaltje voetbalhumor. Daarom zeg ik: laat het over aan de experts. Die houden het tenminste bij iets onschuldigs. Zoals de ingevroren sloffen van Zivkovic. •