Telstar: Hup, Witte Leeuwen!

Het zal toch niet? Telstar dat promoveert, het zál toch niet? Ik kan het me nauwelijks voorstellen. Maar wat zou het leuk zijn, want ik heb al  sinds jaar en dag een zwak voor de Witte Leeuwen.

Niet altijd gehad, nee. Telstar and I got, zoals de Amerikanen dat zo mooi zeggen, off on the wrong foot. Wij kenden een valse start, Telstar en ik. Dat had alles te maken met 10 juni 1979. Nacompetitie, FC Groningen-Telstar, het beruchte mesincident.

Ik weet het, een zwarte pagina in de geschiedenis van de FC enzo. Maar ik vond het destijds nogal overtrokken. Die Fred Bischot die moord en brand schreeuwde omdat er een zakmesje op een meter of vijf van hem in het gras was geploft. Terwijl die Jacob R. dat mesje vast en zeker met een slap boogje op het veld moet hebben gegooid.

Trainer Martin van Vianen zag z’n kans echter schoon en dirigeerde z’n spelers meteen van het veld. Voetballend waren de Witte (Rode) Leeuwen die zomerse zondagavond kansloos, maar wie weet waar een staking nog toe zou kunnen leiden, moet hij hebben gedacht.

Rot-Telstar, heb ik een tijdlang gedacht, maar later kwam het helemaal goed tussen Telstar en mij. Vooral toen ik eind jaren tachtig namens het Noordhollands Dagblad om de twee weken Sportpark Schoonenberg mocht visiteren.

Wat een feestje! Niet dankzij de lokale matadoren Sander Oostrom, Walter Smak of Jelle Visser, en zelfs niet dankzij z’n legendarische trainer Cees Glas. Nee, dat feestje was vooral dankzij de schaal overheerlijke vis die na afloop van iedere wedstrijd in de perskamer de ronde deed.

Maar ook in de jaren negentig kwam ik nog maar wat graag naar Velsen-Zuid. Iedereen werd er door de alleraardigste manager Ruud Geels meer dan welkom geheten, je hand deed een weeklang pijn na zo’n stevige handdruk van De Kist en met Hansie Hansie bleef het in het sponsorhome tot in de kleine uurtjes gezellig.

Logisch dus dat ik tijdens corona diep in de buidel tastte om mijn Telstar te steunen en voor 63 euris een Telstar 63Kaart aanschafte. Ik heb ‘m nooit mogen ontvangen, maar soit. Het ging om de gedachte.

Het leven kende altijd drie zekerheden. Behalve dat een mens belasting moet betalen en dat we uiteindelijk allemaal doodgaan, was dat het feit dat Telstar nooit van z’n leven meer zou promoveren. Maar dat zou deze week zo maar eens kunnen veranderen.

Telstar naar de eredivisie… Het zal toch niet? •