Melkboer

Iedere journalist heeft die grappig bedoelde opmerking al honderd keer gehoord. ‘Kijk uit, d’r staat een journalist bij. Straks staat alles in de krant!’ Meelachen is dan het devies, al is de onderliggende boodschap natuurlijk dat journalisten niet te vertrouwen zijn.

Een gewaardeerd oud-collega van mij vond alles wat er tegen hem gezegd werd fair game. ‘Ze weten tenslotte dat ze niet tegen de melkboer staan te praten’, was zijn credo. Zat en zit wat in.

Toch was en ben ik daar zelf altijd wat terughoudender in. Al is de verleiding soms groot, moet ik eerlijk toegeven. Zo hoorde ik, als meeschrijver aan het onvolprezen Donar-boek, de voorbije maanden natuurlijk best wat interessante wederwaardigheden over de financiële situatie en mogelijke doorstart van onze basketbaltrots. Dat krijg je soms als je met twee petten op zit.

Ik herinner me nog een video call met onder anderen de oud-voorzitters Bert Panman en Rob Schuur, waarin de laatste uitlegde hoe de vlag erbij hing en welke stappen er intussen waren gemaakt. Dat de gemeente ervoor had gezorgd dat Donar gewoon kon blijven ballen in Martiniplaza, dat hijzelf de voorzitter zou worden van de nieuw te vormen raad van commissarissen en dat Jakob Klompien voorlopig nog wel even zou aanblijven als manager van de club. Dat waren op dat moment best interessante nieuwtjes.

Je zag de frons op het voorhoofd van Panman groter worden bij die infostroom van Schuur. ‘Die kale met die bril is heel geen melkboer, Rob! Dat is een journalist die zit mee te luisteren!’, leek er in koeienletters op zijn hoofd te staan.

Ik ben er zelf ook wel ‘ns ingetrapt hoor, met boter en suiker, al moeten we daarvoor maar liefst dertig jaar terug. Namens VI was ik op bezoek bij de aanstaande Ajax-trainer John van ‘t Schip in Genua. Zijn ploeg stond troosteloos onderaan, de Italiaanse pers was kritisch en daarom niet meer welkom bij de trainingen. Ook had de spelersgroep een mediaboycot afgekondigd, maar omdat wij bevriend waren en uit Nederland kwamen maakte Van ‘t Schip voor ons een uitzondering. Hij wees ons bovendien op een viaductje vlak bij het trainingsveld, vanaf waar wij de training mooi konden bekijken.

Op dat viaductje stonden ook wat verdwaalde Genoa-fans, van wie er één vroeg wat wij kwamen doen. Journalisten uit Nederland, antwoordde ik, op bezoek bij Bello Johnny, en ik gaf hem m’n visitekaartje. Na een kort gesprekje over koetjes en kalfjes werden we op de schouders geslagen en wenste de man ons nog veel plezier en succes.

Zondagochtend, twee dagen later. In alle vroegte word ik uit m’n hotelbed gebeld. Een boze John van ‘t Schip aan de lijn.

‘Wat flik jij nou!?’ Wat flik ik nou? Ik was me van geen kwaad bewust. ‘Je hebt een interview gegeven over mij!’, brieste Van ‘t Schip. Een interview? Ik? Hoe kom je daar nou bij? ‘Je staat paginagroot in de krant. Geert Jan Darwinkel, Voetbal International, helemaal goed gespeld. Compleet met foto erbij!’

Ik weet van niks, mompelde ik, nog half slaapdronken. ‘Hier ben ik lekker mee’, bleef Van ‘t Schip fulmineren. ‘Als ik vanmiddag niet speel, heb jij het gedaan.’

Met een weeïg gevoel in de onderbuik schoot ik in m’n kleren, op zoek naar een kiosk in de binnenstad van Genua. Al na een paar honderd meter had ik beet, en Van ’t Schip had niets te veel gezegd. Daar stond ik, pontificaal op de sportpagina van het lokale suffertje. Settimanale di calcio Olandese. Foto erbij van mij op een winderig viaduct in Genua. Wel verdorie.

Plotseling begon het mij te dagen. Die man op dat viaduct was helemaal geen melkboer geweest, maar een gewiekste Italiaanse sportverslaggever, die zijn kans schoon had gezien. Was ik daar even mooi ingetuind.

Uiteindelijk liep alles met een sisser af, want John van ’t Schip stond die middag tegen Lazio gewoon in de basis. Maar waar is Bert Panman als je ‘m nodig hebt?

Deze column was eerder te lezen op RTV Noord.