Tijmens hart klopt voort

Soms vind ik mezelf een hele pief. Maar er zijn ook dagen dat ik een minder hoge pet op heb van mezelf. En heel soms voel ik mezelf zó klein, dat je me met het blote oog niet meer waar kunt nemen. Zo’n moment had ik van de week, toen ik in De Gelderlander een adembenemende verhaaltje las over de collectieve verwerking van de dood van de dertienjarige Tijmen uit ’s Heerenberg.

Voor wie het niet heeft meegekregen: Tijmen, keeper die dag bij de C3 van zijn club MvR, was tijdens een wedstrijd met zijn hoofd tegen het hoofd van een tegenstander gebotst. Hij stond vervolgens niet meer op en overleed ter plekke. Reanimatie mocht niet meer baten.

Dit artikel lees je gratis. Als het bevalt kun je onderaan een kleine bijdrage doen, zodat ik dit soort artikelen kan blijven schrijven

Je kunt je proberen voor te stellen wat zoiets doet met z’n vriendjes, met de club, met het dorp, en vooral ook met z’n ouders, maar dat zal je niet lukken. Hoe immens groot moet het verdriet zijn? En wellicht ook de boosheid en het onbegrip. Waarom? Maar wat ik me nóg minder kon voorstellen, was de kracht die de ouders uitstraalden na de dood van hun kind. Hoe sterk kun je als vader en moeder zijn?

Heel sterk, kennelijk: op een speciale bijeenkomst gingen de ouders deze week met zowel Tijmens ploeggenootjes van MvR als de spelers van tegenstander Dieren in gesprek. Ze drukten hen op het hart dat het een verschrikkelijk ongeluk was, en dat niemand zich schuldig moet voelen. Het jochie van Dieren dat met Tijmen in botsing kwam, is samen met zijn vader en opa en oma, en met de ouders van Tijmen naar de plek gelopen waar het ongeluk was gebeurd, om bloemen neer te leggen.

Tijmens ouders hielden beide teams voor dat de kans op het winnen van de staatsloterij groter is dan een ongeluk als dit. Ze zeiden te hopen dat alle jongens weer zouden gaan voetballen. En dat ze niet allemaal als watjes op het veld zouden gaan staan, maar er weer écht tegenaan zouden gaan. Want dat zou Tijmen ook hebben gedaan. Vervolgens werd er een bal gepakt, en werd er door beide teams een partijtje gevoetbald.

En passant maakte het verhaal nog even melding van het feit dat Tijmen dankzij zijn orgaandonorschap gewoon doorleeft. Maar liefst acht mensen werden geholpen met organen van Tijmen. “Nu we horen dat hij acht levens heeft kunnen redden, putten wij daar heel veel troost en kracht uit”, aldus de moeder van Tijmen. “Zijn hart klopt voort in een ander.”

Poe. Daar word je toch wel even heel klein van, als je dit allemaal zo leest. Ik tenminste wel. •