Hou de tissues binnen handbereik!

Ik hou van films. Vindt niemand raar, want veel mensen houden van films. Maar als ik dan vertel van wát voor soort films ik vooral hou, word ik vaak wat meewarig aangekeken. Jij? Echt…?

Kijk, voor een goede actie-komedie draai ook ik mijn hand niet om. Ik ben fan van de Jason Bournes en Jack Reachers van deze wereld. Maar als de ene achtervolging al weer begint terwijl de vorige nog niet eens is afgelopen, haak ik af. De zoveelste schietpartij? Hou op, schei uit. Van een teveel aan special effects moet ik ook niks hebben. Horror? Niks voor mij. Science Fiction? Geef mijn portie maar aan fikkie.

Nee, doe mij maar drama. Goed verhaal, veel dialoog. En als dat dan ook nog ‘ns gepaard gaat met een flinke vleug romantiek: helemaal goed. Ja, ik ben een liefhebber van het genre chick flick. De romantische vrouwenfilm.

Dit artikel lees je gratis. Als het bevalt kun je onderaan een kleine bijdrage doen, zodat ik dit soort artikelen kan blijven schrijven

Of ik dan ook moet huilen, als zij hem of hij haar krijgt aan het einde van de film? Nee, dat heb ik dan weer niet. Emotioneel word ik eigenlijk alleen bij sportfilms.

Hè? Wat?

Ja. Alleen sportfilms kunnen mij emotioneel maken. Niet echt huilen, qua tranen met tuiten enzo, maar wél een brok in de keel. En iets van de aanzet van tranen in de ogen. Even niks meer kunnen zeggen.

Daniel Ruettiger, die aan ’t slot van Rudy toch nog even mee mag doen bij de Irish? Prachtig. Vince Papale die in Invincible vanuit het niets de selectie van de Philadelphia Eagles heeft gehaald? Kippenvel. Jim Morris, de scheikundeleraar die in The Rookie op z’n 35^ste z’n debuut maakt in de Major League? Wegdragen kun je me.

Geen idee wat het precies is. Het feit dat ik gek ben van sport? Dat ik mensen bewonder die tot het uiterste gaan om het hoogste te bereiken in hun sport? Of toch gewoon het gegeven dat veel sportfilms op waarheid zijn gebaseerd? Vaak natuurlijk een tikje aangedikt en gedramatiseerd, maar toch.

Neem The Blind Side. Gebaseerd op het waargebeurde verhaal van Michael Oher. Deze week kwam ie nog weer twee keer voorbij, op Net5 en SBS9. Ik wéér kijken, natuurlijk. En opnieuw twee keer een brok in de keel als ie aan ’t slot wordt gedraft door de Ravens.

Toen ik deze week het onwaarschijnlijke verhaal van Kansas City Chiefs running back coach Deland McCullough las, wist ik: hier zit een film aan te komen waar ik weer een brok in de keel van ga krijgen. Al vraag ik me af op welke plekken ze het verhaal zullen gaan aandikken. Is namelijk helemaal niet nodig. Het ware verhaal is op zichzelf al onwerkelijk genoeg.

Voor wie de tijd heeft, goed is in Engels en een sucker voor real life drama: klik hier, en stop NU met het lezen van deze column. De crux (korte video waarin het verhaal uit de doeken wordt gedaan) van het verhaal: 44-jarige coach gaat op zoek naar zijn biologische moeder en blijkt uiteindelijk zijn vader al zijn hele leven te hebben gekend. Sherman Smith was namelijk al die tijd zijn mentor geweest.

Wow. Weer ’n brok in de keel terwijl ik dit schrijf. En de film is er nog niet eens! •