Wát een blunder

Leuk en aardig, die Grunneger 1000, maar kijk uit. Bij ons was de jaarlijkse hitlijst van RTV Noord vorig jaar bijna goed voor een echtelijke twist.

Dat zat zo. De muzieksmaken van vriendin en mij lopen tamelijk uiteen, maar over zeker één lied waren we afgelopen jaar helemaal eensgezind. De Weg van Anton Smit. Prachtig vonden en vinden we het. Rauw, raak, Gronings, de juiste snaar. Echt zo’n nummer dat je steeds mooier gaat vinden naarmate je het vaker hoort.

Terug naar Oudejaarsdag 2023. De Grunneger 1000 liep op z’n einde en we waren beiden ons eigen ding aan het doen. ‘Hou in de gaten wanneer De Weg erop komt’, riepen we elkaar toe. We naderden de top-15, het kon nooit lang meer duren.

Maar wie er ook kwam: geen Anton Smit. De Roos van Wia Buze, die de top 3 in was gestemd dit jaar, galmde al door de huiskamer. De Weg was goed genoeg voor een top 2-klassering, wist ik, maar ik dacht bijna zeker te weten dat Wakker in Grunn en Het het nog nooit zo donker west nog moesten komen.

‘Heb je nou niet op zitten letten’, foeterde ik, ‘want hij komt niet meer hoor.’

‘Hij is niet geweest’, wist vriendin zeker.

‘Niet geweest?’, wierp ik tegen. ‘Hoe kan dat nou? We hebben vanaf nummer vijftig zitten luisteren! Je hebt ‘m gewoon gemist.’

‘Hij is niet gewee-heest.’

‘Onmogelijk’, mompelde ik, en sloeg aan het googelen. En verdomd: ik scande de top-50 drie keer, maar inderdaad: géén Anton Smit. Wel verdorie.

‘Sorry, je hebt gelijk’, riep ik richting de kamer, ‘hij staat er niet in…’

‘Zei ik toch.’

‘Hebben we ‘m waarschijnlijk net misgelopen’, antwoordde ik, en speurde de lijst verder af. Ik struikelde over de Ede Staals, Wia Buzes en Erwin de Vriezen, maar wie ik ook tegenkwam: géén Anton Smit.

‘Hij staat ook niet in de top-100!’, riep ik.

‘Dat méén je niet!’, klonk het uit de buurt van de open haard, waar nog een blok essenhout op werd gegooid. Het ongeloof in de stem van vriendin herkende ik. Hoe was dit in godsnaam mogelijk?

‘Hij staat ook niet in de top-200, ik zweer het je!’, zei ik. ‘Niet eens in de top-300…’ Vriendin was intussen achter mij komen staan. Ze was alle vertrouwen in mijn opzoekkunsten verloren en twee paar ogen-vol-ongeloof zagen tenslotte meer dan één.

Een kreetje van verrukking toen we op nummer 696 Anton Smit tegenkwamen. ‘Maar met Tied…’ prevelde ik. ‘Geen De Weg. Die staat er gewoon helemaal niet. Ongelooflijk. Dat kan gewoon niet kloppen.’

‘En wat ga je er aan doen dan?’, wilde vriendin weten, terwijl de laatste tonen van Het het nog nooit zo donker west wegstierven.

‘Ja, wat wil je dat ik doe?’, wierp ik tegen. ‘Eric Bats bellen? De Grunneger 1000 is afgelopen! Gedane zaken. Ik kan ‘m een mailtje sturen, zodat ze ‘m volgend jaar niet opnieuw vergeten.’

‘Dat is wel het minste’, meende vriendin. ‘Wát een blunder.’

Ik was het hartgrondig met haar eens. ‘Nou, inderdaad.’

Bindend stemadvies: