Dave, en zijn ongevraagde Sears-advies

“Sears, de Amerikaanse V&D, vraagt faillissement aan”, lees ik in de Nederlandse kranten. Het zou ‘ns tijd worden, moest ik onwillekeurig denken. Zo lang ik bekend ben met Sears, verkeert het bedrijf namelijk al in zwaar weer.

Toen ik in een vorig leven nog limochauffeur was in Chicago, was Sears – samen met Motorola – één van onze grootste klanten. Wekelijks brachten m’n collega’s en ik tientallen sollicitanten van vliegveld O’Hare naar het Holiday Inn in Elgin of de Courtyard Marriott in West-Dundee. Een dag later moesten ze dan hun beste beentje voor zetten op Corporate Headquarters aan 3333 Beverly Road in Hoffman Estates.

Ik vond ’t altijd een wat raar fenomeen, die tientallen sollicitanten die we elke week vervoerden. Vooral omdat er dagelijks in de kranten stond dat er weer een paar duizend Sears-werknemers uit zouden vliegen, of dat er weer een tiental filialen op de nominatie stond om te worden gesloten.

Dit artikel lees je gratis. Als het bevalt kun je onderaan een kleine bijdrage doen, zodat ik dit soort artikelen kan blijven schrijven

Ons limobedrijf had eigenlijk twee regels wat betreft gesprekken met onze passagiers: geen discussies over politiek en niet over religie. En laat het initiatief over aan de klant. Als zij willen praten, prima, engage, maar zet niet zelf een controversiële boom op.

Dat had mijn ervaren collega Dave zich goed in de oren geknoopt, toen hij op een goede dag in 2010 ene Emily uit Texas oppikte bij Sears Holdings. Emily praatte honderd uit, over haar sollicitatie van die dag, dat het haar best een leuke baan leek, maar ja, twijfel twijfel, want ze moest toch helemaal van Dallas naar Chicago verhuizen, en dat was allemaal nogal niet niks.

Nou, Dave hoorde het allemaal vriendelijk aan, knikte af en toe ‘ns beleefd, en zei tenslotte dat ie het maar wát moedig vond indien ze zou verhuizen voor een baan bij een bedrijf dat het toch behoorlijk moeilijk heeft. Toen Dave haar afzette bij O’Hare, bedankte ze hem hartelijk voor het advies.

De volgende dag werd Dave ontboden bij de baas van ons bedrijf. Hij kreeg meteen de wind van voren. Hoe hij het wel niet in z’n hoofd haalde, kreeg hij naar z’n hoofd geslingerd, waarna de baas hem een email-op-poten van Sears liet zien. De inhoud in kort bestek: Emily had afgezien van de baan, op advies van haar chauffeur, die had gezegd dat het helemaal niet goed ging met Sears, en of jullie chauffeurs in het vervolg hun mond zouden kunnen dichthouden, waar bemoeien die zich eigenlijk mee, en voor jullie tien anderen! Oh, en of Dave nooit meer ingezet zou kunnen worden om iemand van Sears te vervoeren.

Arme Dave. Want wat had hij nou voor nieuws verteld?, dacht hij. De kranten stonden er toch al maanden vol mee?

Maar nu lijkt het dan toch eindelijk te gaan gebeuren. Sears dreigt daadwerkelijk om te vallen. En dat zal me een behoorlijke klap geven. Het 125-jarige concern heeft namelijk niet minder dan zevenhonderd winkels door heel de VS, waarin maar liefst 90.000 mensen werken.

Gelukkig voor Emily hoeft zij tenminste niet te vrezen voor haar baan. Dankzij Dave en zijn ongevraagde advies. •