De doodzonde van Rudy Giuliani

Hij is inmiddels de laughing stock van Amerika. Vergeet Bozo en Pogo. Dat zijn clown van lik-me-vestje in vergelijking met hem. Als advocaat, manusje van alles, krullenjongen en voetveeg van Donald Trump begaat hij de ene flater na de andere: Rudy Giuliani.

Een greep uit z’n vele fratsen: z’n onvrijwillige rol in de nieuwste film van Sacha Baron Cohen, waarin hij voor een verborgen camera lijkt in te gaan op de avances van ‘de dochter van Borat’. Niet veel later stond hij voor paal toen hij, in de achtertuin van Four Seasons Total Landscaping, de verkiezingswinst van Joe Biden ontkende. En afgelopen vrijdag keek de wereld besmuikt toe hoe hij zijn bij de Action aangeschafte haarverf in een streep over z’n gezicht droop.

Dit artikel lees je gratis. Als het bevalt kun je onderaan een kleine bijdrage doen, zodat ik dit soort artikelen kan blijven schrijven

Amerika sloeg zich op de knieën van het lachen, maar vroeg zich tegelijkertijd af hoe het toch zover heeft kunnen komen? Immers, een kleine twintig jaar geleden was Giuliani nog de absolute held van de VS. Als burgemeester van New York City toonde hij zich tijdens de aftermath van 9/11 een groot leider, die alom respect afdwong. Dat was ook opgevallen bij Time Magazine, dat hem prompt uitriep tot Man of the Year. Een eer die doorgaans alleen de grootsten ter aarde ten deel valt.

Waar het dan is misgegaan? In oktober 2007. Toen beging Rudy Giuliani die ene crusiale fout. Niets meer of minder dan een doodzonde.

In 2007 surfte Giuliani nog altijd vrolijk op de golven van zijn tijdens de naweeën van zijn in 9/11 verworven populariteit. In de polls stond hij in september dan ook nog ruimschoots bovenaan om de republikeinse presidentskandidaat te worden voor de verkiezingen van een jaar later. Maar een maand later ging het fout, toen Giuliani – hartstochtelijk fan van de New York Yankees – zijn ploeg in de eerste ronde van de play-offs zag verliezen van de Cleveland Indians. Giuliani verblikte of verbloosde niet en koos voor de meest opportunistisch aanpak denkbaar: hij liet, getooid met Red Sox-pet, doodleuk weten ‘vanaf nu de aartsrivaal uit Boston te zullen supporten’.

Een doodzonde, die werd opgepikt door de nietsontziende pers, en binnen een paar weken het politieke einde betekende van de voormalige Golden Boy. Van nummer één-kandidaat in september was Rudy Giuliani een paar maanden later in februari later ineens kandidaat-af.

Kennelijk rolt Rudy Giuliani nog altijd op de glijdende schaal waarop hij zich in 2007 begaf. Met 2020 als (voorlopig) onbetwist dieptepunt. •