Alsof de duvel ermee speelde

Wat was ik er graag bij geweest. Al was het alleen maar omdat de weg naar het high school-diploma van mijn Zach bepaald niet over rozen was gegaan. Maar hij hád ‘t gered, en wat was ik daar trots op.

Op zaterdag 16 mei stond de traditionele graduation ceremony in de Sears Centre Arena in Hofmann Estates, één van de vele suburbs van Chicago, op de agenda. De week ervoor en erna had ik mezelf gevrijwaard van alle freelance klussen. Helaas gooide het coronavirus ook hier roet in het eten.

Alsof de duvel ermee speelde. Want dertien jaar geleden liep een andere graduation ceremony óók al spaak. De toen vijf jaar oude Zach zwaaide destijds af van Kindergarten. En op zijn kinderdagverblijf The Early Education Station in West Dundee hadden ze daar wat speciaals van gemaakt. Als een ware diploma-uitreiking, werden de kindertjes die middag uitgedost in een wit laken en een heuse graduation-cap-with-tassel.

Dit artikel lees je gratis. Als het bevalt kun je onderaan een kleine bijdrage doen, zodat ik dit soort artikelen kan blijven schrijven

De ceremonie zou plaats vinden op een donderdagmiddag om 17:00 uur. En laat de donderdagnamiddag/vooravond in de limobusiness nou het drukst van de hele week zijn. Dan keren alle zakenmensen namelijk terug van hun weektripjes. Eventjes vrij vragen was er voor mij als limochauffeur die middag dus niet bij.

Maar niet geschoten is echt altijd mis, dacht ik, dus toen ik die donderdagmiddag om 14:00 uur m’n limo de parking lot van vliegveld O’Hare opdraaide, legde ik dispatcher Andy m’n dilemma voor. Of het heel misschien mogelijk was dat ie me een ritje in de buurt van West Dundee kon geven straks, zodat ik op 17:00 uur naar de ‘graduation’ van Zach kon. Andy zou z’n best doen, beloofde hij.

Een uurtje later ging m’n pieper. “Jefferson, West Dundee, Terminal 3”, las ik. Ha, die Andy. Goeie gozer. Het was nu 15:00 uur. Over een kwartiertje zou ik O’Hare wel uit zijn. En tegen vieren zou ik meneer Jefferson lang en breed hebben gedropt. Dus dik een uur speling om op tijd bij The Early Education Station te zijn. Mooi.

Onderweg richting de terminals belde Andy me op m’n Nextel. Of ik het zag zitten om nóg een passagier mee te nemen (in de limo business in Chicago doen we veel aan shared rides, met andere woorden: meerdere passagiers die ongeveer naar dezelfde bestemming gaan, of op de weg er naartoe wonen). ‘Waar naartoe?’, wilde ik weten. ‘Naar Crystal Lake’, zei Andy.

Nu moest ik even snel rekenen. Chrystal Lake was een kwartier à 20 minuten langer rijden, zolang de avondspits nog niet was begonnen. Drie kwartier maximaal erbij dus, hoofdrekenende ik. Dat zou moeten kunnen. ‘Ja, stop er maar bij’, zei ik stoer.

‘Baumann, Terminal 5’, antwoordde Andy.

‘Terminal 5, de internationale terminal…’, pufte ik in mezelf. Niet blij mee. Dat kostte allemaal weer extra tijd.

En toen begon het gesodemieter. Eerst bleek meneer Jefferson verdwaald in Terminal 3. Het duurde zeker een kwartier voor ik ‘m gevonden had. Daarop crosste ik als een razende Roeland naar Terminal 5, waar op dat moment kennelijk net honderden kinderen waren geland. Het stikte er van de touringcars. Er was nauwelijks een doorkomen aan. Dus toen ik eindelijk meneer Baumann in m’n auto had, was het inmiddels kwart voor vier geworden.

Geen man overboord nog, maar het betekende wel dat de avondspits inmiddels op punt van beginnen stond. Wat ook al niet meehielp: het was ondertussen beginnen te motregenen.  En daar gaan mensen bepaald niet sneller van rijden.

Het maakte m’n humeur er niet beter op. De tijd tikte, en sneller dat ooit tevoren, leek het wel. Wat ook al niet hielp: bij het checken van meneer Baumanns adres (helemaal aan het eind van Walkup Road), kwam ik er achter dat ie niet gewoon in Crystal Lake woonde, maar helemaal in Noord-Crystal, bijna tegen Bull Valley aan. Dat betekende dat ik dwars door het stadje heen moest. En dat zou me misschien wel een half uur extra gaan kosten.

De motregen was intussen regen geworden, en het tempo op de I-90 was gezakt naar 30 km/pu. En daar hielp m’n gemopper en gevloek helemaal niks aan (goddank voor de cockpit van een limo – daardoor blijft veel binnenskamers). Toen ik meneer Jefferson had afgezet in West Dundee, was het intussen twintig over vier geworden.

Op naar Noord-Crystal dus maar. Met gezwinde spoed. Dat is te zeggen: Randall Road, een drukke vierbaans highway met héél veel stoplichten, was intussen volkomen dichtgeslibd. We waren niet vooruit te branden. Ergo: de twintig minuten die er normaal stonden voor West-Dundee naar Noord-Crystal, werden er nu veertig. Dus toen meneer Baumann eindelijk was uitgestapt, was het intussen 17:00 uur geworden. Precies het tijdstip dat de ceremonie op Zachs daycare zou gaan beginnen.

Gas op de ket, dus. Maar terwijl ik vanaf Walkup Road Terra Cotta Avenue naderde, waar ik linksaf moest, zag ik een enorme file voor het stoplicht in de baan voor rechtdoor. Even over het verdrijvingsvak dus maar. Nood breekt tenslotte wet, de Zachman krijgt z’n diploma, en niemand die het ziet.

Dat laatste was niet helemaal waar. Ik had namelijk buiten de agent gerekend die in z’n Crown Vic achter een boom had staan posten. Ik was Terra Cotta nog niet opgedraaid, of ik zag de rode en blauwe zwaailichten in m’n binnenspiegel opdoemen. Zeven over vijf was het inmiddels. Dit kon er ook nog wel bij.

Of ik wist waar verdrijvingsvakken voor waren? Yes Sir. Dat die er niet voor niks zijn. No Sir. Dat het gevaarlijk is om daar overheen te rijden. Yes Sir. Of ik een excuus had voor m’n roekeloze rijgedrag, en dat nog wel voor een professioneel chauffeur? Ja, dat ik had ik wel, vond ik, maar ik had er vanwege m’n boosheid, frustratie en onmacht geen puf meer voor om m’n verhaal uit de doeken te doen. ‘No Sir.’

‘I’m gonna write you a ticket‘, zei de agent, en liep terug naar z’n auto. A man’s gotta do what a man’s gotta do, dacht ik, en knikte. Maar schiet in vredesnaam een beetje op.

Pas tegen half zes, en een bekeuring van $95 rijker, mocht ik weer rijden. Zo hard als veilig was schoot ik over Route 31 richting het zuiden. Toen ik om 17:45 uur de parkeerplaats van The Early Education Station opdraaide, kwam daar net de Zachman, gehuld in z’n witte laken en met tassel en ballon, samen met z’n moeder en oma het  gebouw uit lopen.

•

Zachs high school graduation vond, geheel en al coranoproof, afgelopen vrijdag plaats. Alsof de duvel er mee speelde, kon ik er als gevolg van diezelfde corona opnieuw geen getuige van zijn.

Gelukkig hadden ze een livestream geregeld. Was ik er tóch een beetje bij. •