De handtekening van Ronald Koeman

De handtekening van Ronald Koeman is altijd al een gewild object geweest. Zelf kreeg ik in de zomer van 1980 mijn eerste exemplaar. Dat was nadat ik ‘m voor de eerste keer had zien spelen, op de velden van VV Zuidlaren. FC Groningen had er zojuist een vriendschappelijk voorbereidingspotje afgewerkt.

Ronald was amper 17. Relaxed stond hij, fris gedoucht en aan de vooravond van zijn imposante carrière, tegen de deurpost van de kantine geleund. Vale spijkerbroek, polootje, bordeelsluipers – waarschijnlijk ook toen al zonder sokken. Zelf was ik 14. Of ik een handtekening mocht? Natuurlijk, en achteloos krabbelde het rossige supertalent in m’n boekje, alsof hij al jaren niet anders had gedaan. Ik was er reuze mee in m’n sas.

Een kleine twaalf jaar later, in april 1992, zat ik namens Voetbal International opnieuw tegenover hem, in hotel Princesa Sofia in Barcelona. Koeman was goedgeluimd. Hij was net genezen van een slepende achillespeesblessure en stond – nog ongewis – voor het absolute hoogtepunt in zijn loopbaan: het winnen van de finale van de Europa Cup 1, dankzij één van zijn vlammende vrije trappen.

Koeman had dus goede zin, hoewel de kritiek vanuit voornamelijk Nederland hem hoog zat. Daar klonken steeds vaker verwijten. Te traag en te dik, vond men hem. Maar waar tal van zijn collega-internationals vaak afzegden voor oefenpotjes of minder aansprekende interlands, daar kwam Ronald Koeman altijd weer braaf opdraven. ‘Waar zijn we in Nederland mee bezig?’, vroeg hij zich tijdens het gesprek af. ‘In Italië richten ze voor Gullit een standbeeld op, maar in Nederland moet-ie uit Oranje.’

Het interview was nog maar net een kwartiertje op gang, toen we gestoord werden. Een groep van zo’n tien Catalaanse bakvissen had hem ontdekt en wilde graag de handtekening van Sneeuwvlokje. Natuurlijk, glimlachte Koeman, en nam uitgebreid de tijd voor de chiquita’s. Die waren met de aandacht en de krabbel reuze in hun sas.

Toen het interview er een dikke twee uur later opzat, en de libero van Oranje en Barça was opgehaald door Bartina, sloeg de schrik mij om het hart. M’n bandrecordertje stond namelijk op pauze.

‘Hè, wat? Het zou toch niet’, dacht ik. Maar inderdaad, ik had ‘m na een dikke twaalf minuten, toen de horde vrouwelijke fans kwam bedelen om z’n krabbel, even gepauzeerd. Maar vervolgens had ik vergeten weer op ‘record’ te drukken.

Het zweet brak me uit. Al in de taxi begon ik als een waanzinnige te schrijven en in de lobby van m’n hotel schreef ik als een razende Roeland door. Het gevolg was dat ik amper drie uur en 23.000 tekens later het complete verhaal – uit het blote hoofd – had uitgewerkt. Nog nooit had ik zo snel een feature geschreven.

Een week later stond er ‘Ronald Koeman slaat hard terug – Barcelona op de drempel van Wembley’ op de cover. En de matchwinner van de Europa Cup 1-finale van een dikke maand later vond het een prima verhaal. Of z’n woorden een beetje goed waren weergegeven, wilde ik nog weten.

‘Prima’, vond Koeman.

In de afgelopen jaren bleek de handtekening van Ronald Koeman steeds minder waard. Soms lag dat aan de clubs (Southampton, Everton en Barcelona) die hem voortijdig de laan uit stuurden, soms aan hemzelf. Zoals twee jaar geleden, toen hij ondanks een doorlopend contract in Zeist voor zijn jeugdliefde uit Camp Nou koos. Toen hij onlangs opnieuw z’n handtekening zette bij het Nederlands elftal, was niet iedereen daar dan ook mee in z’n sas. Hij had Oranje in 2020 immers helemaal zélf in de steek gelaten door op de Barça-trein te springen.

Ach, vergeten en vergeven, zeg ik altijd maar. Dat hij z’n handtekening destijds bij Feyenoord zette, en niet bij de FC, is tenslotte ook alweer 27 jaar geleden. En niet alleen omdat ik niemand anders weet die een betere bondscoach zou kunnen zijn, ben ik met Koemans laatste handtekening mínstens zo in m’n sas als met die krabbel die hij alweer 42 jaar geleden in mijn boekje zette. •

Deze column kon u eerder hier lezen op RTV Noord.