De leukste competitie van Europa

Al bekomen van die adembenemende Groningse apotheoses? FC Groningen dat Roda JC in de eigen Euroborg op de knieën kreeg, Donar dat in de Maaspoort de aartsrivaal deed wankelen. Wát een wedstrijden.

Ongelooflijk trouwens wat een jaar een verschil kan maken. Het is immers nog maar even geleden dat je je als Groningse sportfan de ogen uit de kop schaamde. De FC (en enkele van z’n fans) hadden zichzelf voor volk en vaderland voor paal gezet, dankzij het slechtste seizoen in de clubhistorie, een handjevol gestaakte wedstrijden en spelers die door de eigen fans op hun gezicht werden getimmerd. In Martiniplaza was het al niet veel beter. Daar hoefde alleen de grafzerk nog maar te worden geplaatst. De roemruchte basketbalclub Donar was bankroet en op sterven na dood.

Maar kijk nu eens naar diezelfde fans. Het schaamrood is verdwenen en de trots is terug: als een aap met zeven lullen wordt weer in het groen-wit over het Zuiderdiep geparadeerd en op social media hebben ze weer het hoogste woord. In een apotheose die z’n weerga niet kende heroverde de FC ten koste van Roda JC het eredivisieschap, terwijl een gekortwiekt Donar het tot de halve finale van de BNXT schopte, waarin het Heroes Den Bosch in een waanzinnige ambiance even duchtig peentjes liet zweten.

Het waren twee finales om de vingers bij af te likken. Zowel FC Groningen-Roda JC als Heroes-Donar was bovendien warm pleidooi voor het fenomeen play-offs, een competitietoetje dat culmineert in een climax waarin alles wordt beslist. Waarin het aankomt op de allerlaatste wedstrijd. Waarin al het voorgaande niet meer telt. Do or die, winner takes all.

Ik weet het, het zit niet in onze cultuur. Wij kunnen het niet over ons hart verkrijgen als PSV de titel niet krijgt nadat ze een seizoen lang fier aan kop hebben gestaan. Vinden wij zielig, niet eerlijk en onverdiend. Dat dat betekent dat ze in Eindhoven al half april op de platte kar door Stratumseind worden gereden, en vervolgens nog vijf wedstrijden moeten spelen die he-le-maal nergens meer om gaan, nemen we voor lief. Lang leve de baard van de keizer.

Toegegeven, ik bekijk het allemaal door mijn Amerikaanse sportbril. Daar, aan de andere kant van de plas, wordt een jaar lang toegeleefd naar de Super Bowl, naar de Stanley Cup-finals, naar de World Series. Het zijn er de absolute hoogtepunten van het sportjaar. Daar in Amerika had in 2008 ook helemaal niemand medelijden met de New England Patriots. Die waren, onder aanvoering van Tom Brady, ongeslagen tot aan de Super Bowl, maar werden in diezelfde allesbeslissende wedstrijd verslagen door de dekselse New York Giants.

Niet eerlijk? Ha! Het hele land smulde. Dit was sport in z’n puurste vorm. Himmelhoch jauchzend en zum Tode betrübt.

Kom daar hier ‘ns om. Hier wordt alles dichtgetimmerd om de grote clubs en de favorieten maar zo veilig mogelijk naar het einde te loodsen. Zelfs de Europese toernooien hebben ze op die manier de nek om weten te draaien. In vroeger jaren waren er geen pouletjes zoals nu, waardoor de rijksten een eventuele uitglijer nog makkelijk kunnen rechtbreien. Nee, het was gewoon één keer thuis en één keer uit. Verrassingen lagen altijd op de loer, zoals het hoort in de sport. Bij Atlético Madrid liggen ze er nog wakker van.

Houden we in Europa niet van, van verrassingen. Hier spelen de UEFA en de KNVB liever op safe en kijken we alweer reikhalzend uit naar de volgende Champions League-finale tussen Real Madrid en Manchester City. Nou, mij niet gezien. Geef mij maar play-offs! Die zijn mij duizend keer liever. Of neem de nacompetitie, de met afstand leukste competitie van Europa. Ik kijk nu al uit naar die van volgend jaar. Alleen dan wel graag zonder Groningse deelname. Dat dan weer wel.

Deze column was eerder te lezen op RTV Noord.