Groningse Rotterdammert

Sommige berichten snijden dieper door je ziel dan andere. De tijding van Peter Houtman afgelopen vrijdag, dat er bij hem alzheimer is geconstateerd, was er zo één. Bah.

Om te beginnen de aandoening zelf. Voor wie er in z’n directe omgeving mee is geconfronteerd, en dat zal onderhand zo’n beetje iedereen wel zijn, hoef ik niks te vertellen. Wat een verschrikkelijke ziekte, wat een mensonterende lijdensweg. ‘Liever geen vragen en interviews’, vraagt de ex-spits vriendelijk. Ik kan me daar van alles bij voorstellen.

Nou wens je zo’n ziekte helemaal niemand toe, maar zéker Peter Houtman niet. Wat een aardige gozer is dat. Naast Tonny van Leeuwen staat er voor de Euroborg intussen een standbeeld van Martin Koeman, en Piet Fransen is de volgende in lijn om te worden vereeuwigd in brons, maar ook Peter Houtman zou in dat rijtje zeker niet misstaan. All-time topscorer van de FC, of topscoorder op z’n goed Gronings, en dat zal-ie waarschijnlijk wel voor altijd blijven. 128 goals in 200 wedstrijden. Ga er maar aan staan.

Als Groningers dachten wij altijd dat Neêrlands beste kopper een Stadjer was. Dick Nanninga was zijn naam. Maar Nanninga hadden we ons als FC door de vingers laten glippen, waarna hij via Veendam en Roda JC zelfs in het Nederlands elftal terechtkwam. Op een goede dag kregen wij echter Peter Houtman in de schoot geworpen. Die kon wat Nanninga óók kon, en misschien nog wel beter ook. Enorm hoog springen, paar seconden stil hangen en vervolgens die bal snoeihard tegen de staander koppen. Menig spits kon het op die manier nog niet eens met een wreeftrap.

In 1977 was-ie al een keertje komen buurten in Groningen, op huurbasis, in het kielzog van trainer Theo Verlangen. Maar nadat hij er in één seizoen 31 had binnengekopt en -geschoten, wisten ze in Rotterdam-Zuid niet hoe snel ze hem terug moesten halen.

Toen het bij Feyenoord opnieuw niet lukte, en Houtman werd verhuurd aan Club Brugge, was Renze de Vries er als de kippen bij. Hier op aan met die Groningse Rotterdammert! Klein probleempje: Feyenoord wilde 450.000 gulden voor hem zien en die had de FC niet.

De actie die volgde staat mij nog helder voor de geest. Topvoetbal beleven, nu voor Peter geven. De gele collecte-emmertjes gingen van hand tot hand en bij de ingang van het Oosterpark stonden niet te missen melkbussen waarin je je donatie kon droppen. Ik wist niet hoe snel ik míjn bijdrage – een tientje, toch twee weken zakgeld – moest leveren.

Van die investering heb ik nooit ook maar één seconde spijt gehad. Want Peet leverde. Hij scoorde, straalde overal en altijd spelplezier uit en had voor iedereen een aardig woord in petto. Niets leek hem te veel. Ook leuk: ik zag mezelf-met-pet van de week weer voorbij komen in de FC-docu over Houtman, achter het spandoek ‘Welkom Peter’. Want oh, wat waren we blij met ‘m.

Wat ik meteen al zo mooi vond: Houtman die naast het voetbal z’n geld verdiende bij de Luchtmacht. Kon het toepasselijker? Van je hobby je beroep maken, maar dan anders. Want er was niemand die zo mooi kon vliegen als Peter Houtman. Typisch Houtman, zoals hij het zelf verwoordde in die FC-docu: ‘Het mooie van scoren? Al die mensen die je blij maakt met zo’n doelpunt.’

En blij maakte hij me. Maar liefst 128 keer. Mag ik hem en zijn (ook al zieke) vrouw vanaf deze plaats samen nog heel veel blije dagen toewensen. •

Deze column stond eerder op RTVNoord.nl