Play-offs? Play-offs!

Wat een gemopper in Groningen. En terecht, als je ’t mij vraagt. Ik heb ’t hier uiteraard over de bal die tijdens de volleybalfinale tussen Lycurgus en Orion werd uitgegeven, maar die voor (bijna) iedereen in het Martiniplaza overduidelijk ‘in’ was. Het was ook niet zo maar een bal hè. Het was potdomme niet alleen een setpoint, maar bovendien een matchpoint en daar weer bovenop ook nog ‘ns een championship point. Het was dus de aller-allerbelangrijkste bal van het seizoen die daar even verkeerd werd beoordeeld.

Die bal toonde ook het amateurisme aan in het Nederlandse volleybal: bij de belangrijkste wedstrijd van het jaar is geen VAR of hawkeye aanwezig. Hoe is ‘t toch mogelijk? Want crucialer dan nu zal het nooit meer worden: ondanks nog een aantal matchpoints ging de derde set naar Orion, dat tenslotte ook de laatste twee sets – en dus de landstitel – won. Ja, de mevrouw met het vlaggetje stond er met d’r neus bovenop. Maar net toen de bal de grond raakte, werd haar zicht geblokkeerd door een lange Achterhoeker.

Dit artikel lees je gratis. Als het bevalt kun je onderaan een kleine bijdrage doen, zodat ik dit soort artikelen kan blijven schrijven

Eigen schuld, hoorde ik mensen roepen. Belachelijk om het mislopen van de titel op te hangen aan een arbitrale beslissing, terwijl jezelf een 2-0 voorsprong hebt weggegeven, riepen die. Benieuwd wat dezelfde lui hadden gezegd als die 3-2 van Tottenham vanuit buitenspelpositie was gescoord. Dat Ajax zich niet zo moest aanstellen? Eigen schuld, dikke bult, moet je maar geen 2-0 voorsprong weggeven?

Maar goed, waar de volleybalfinale in ieder geval weer onverbloemde reclame voor was, is het fenomeen play-offs. Terwijl ik dit stukkie tik, hebben ze er in de play-offs van de Amerikaanse NBA net weer twee Game 7’s opzitten. Zin-de-rend. Zoals het zondag ook weer zinderde in het Martiniplaza. Een vijfde wedstrijd, compleet met een vijfde en beslissende set. Pas bij het allerlaatste balcontact was de kampioen bekend. Kan het mooier?

Nee!, roepen ze vast en zeker in koor bij Donar. In het reguliere seizoen speelden de Groningers voor de keutel, en waren er geen play-offs geweest, dan hadden spelers én fans al in maart hun vakantie kunnen boeken. Gelukkig kent het basketbal overal ter wereld een spectaculair competitietoetje. En zo kon ’t gebeuren dat Donar ZZ Leiden nog maar één van katoen hoeft te geven om de finale te bereiken.

Zélfs voor FC Groningen zitten de play-offs er nog in. Sterker nog: misschien hoeven ze woensdag niet eens van FC Emmen te winnen. Nou moet ik wel zeggen dat ik de play-offs in de eredivisie, om godbetert een kans om in de derde voorronde uitgeschakeld te worden door de nummer vijf van Estland, wel de minst interessante play-offs van alle play-offs aller tijden en waar ook ter wereld vind.

Dat laat echter onverlet dat de tweede competitiehelft van onze dapp’re Groningers er natuurlijk eentje was om U tegen te zeggen. En daardoor kreeg Hans Nijland – zonder dat de rest van Nederland daar ook maar iets van meekreeg, hallo NOS? – een prachtig afscheid. Niet dat het allemaal even flitsend, sprankelend, swingend, adembenemend en fraai was de afgelopen maanden, maar laten we wel zijn: eind september/begin oktober zaten we nog opgescheept met die rode lantaarn. Foei, wat is dat ding lelijk.

Wie zich tenslotte – gelukkig – niet met het fenomeen play-off onledig hoeft te houden, is FC Emmen. En da’s voorwaar een prestatie van formaat van trainer Dick Lukkien en zijn campingelftal [sic Hugo Borst]. En een grotere krachttoer dan de promotie van precies een jaar geleden, vond Lukkien zelf ook. De coach kan z’n borst echter natmaken. Want een ieder weet dat het tweede jaar na de promotie nóg weer zwaarder wordt. Blijft Emmen ook dán boven de streep, dan is die Rinus Michels Award op zeker voor hem. •